(?-1176)
– nie wiemy praktycznie nic o jego młodości; ok. 1160 roku działa w otoczeniu arcybiskupa Mediolanu, Uberta; pełni wówczas urząd kanclerza metropolitalnego. Zachowując wierność papieżowi Aleksandrowi III udał się z Ubertem na dobrowolną banicję, gdy Mediolan najechał cesarz niemiecki, Fryderyk I Barbarossa (1162); nigdy też nie uznał narzuconego przez cesarza antypapieża Wiktora IV. Gdy papież Aleksander III wrócił z wygnania, w uznaniu odwagi mianował G. kardynałem, po śmierci Uberta udzielił zaś G. sakry biskupiej i uczynił arcypasterzem Mediolanu (1166). Jako biskup miasta, G. starał się zaleczyć rany zadane przez wojnę: odbudował świątynie, zapewnił godziwą opiekę licznym chorym i bezdomnym (założył w tym celu sieć szpitali-przytułków). Zaznaczył się także jako przeciwnik herezji *katarskiej. Zmarł 18 kwietnia na ambonie, w czasie wygłaszania kazania. Jest czczony w tymże dniu. Jego relikwie znajdują się w głównym ołtarzu katedry mediolańskiej.