(ok. 1085-1189)
– był synem rycerza normandzkiego, który za zasługi wojenne otrzymał od Wilhelma Zdobywcy posiadłość w hrabstwie Lincoln. Studiował w Paryżu, gdzie zdobył tytuł magistra nauk wyzwolonych, poźniej krótko przebywał w posiadłości rodziców; był tam m.in. zarządcą dwóch kościołów ufundowanych przez ojca. Gdy wezwał go biskup Lincoln, udał się na jego dwór; ok. 1123 roku przyjął święcenia kapłańskie i został kanonikiem-penitencjarzem. Po śmierci ojca wrócił do Sempringham, gdzie założył dwa klasztory: w 1131 żeński o regule benedyktyńskiej i ścisłej klauzurze, w 1147 zaś męski, uformowany na wzór statutów cysterskich. Gilbertyni – jak ich nazywano – zajmowali się prowadzeniem szpitali i schronisk dla biedaków, zyskując wkrótce aprobatę papieża (1148) i szacunek społeczeństwa. Za życia fundatora zakon miał 10 domów, w momencie likwidacji (1540) – 26. Po wygnaniu św. ➞ Tomasza Becketta (1165) podejrzewano G. o sprzyjanie prymasowi i nawet osadzono w więzieniu; atakowali go także niektórzy z podległych mu zakonników, twierdząc, że reguła, według której zorganizowane były klasztory, jest zbyt rygorystyczna. Doszło nawet do oskarżenia G. przed papieżem Aleksandrem III, który jednak zarzuty oddalił. W późnym wieku G. sam oddał swój urząd, zostając prostym mnichem. Zmarł 4 lutego jako wiekowy starzec. Kanonizowano go w 1202 i był to jeden z pierwszych tego typu aktów w Kościele. Pamiątka w dniu narodzin dla nieba.