(ok. 1065-1170)
– urodził się w Walpole w Anglii i początkowo nie zdradzał zamiłowania do życia świątobliwego: korzystał z dobrodziejstw doczesności, zwłaszcza że jako kupiec dorobił się znacznego majątku na handlu ze Szkotami, Flandryjczykami i Skandynawami. Dopiero poźniej, zachęcony do pielgrzymowania (był w Rzymie i w sławnym opactwie św. Idziego w Prowansji), zwrócił się w stronę wartości duchowych. W roku 1102 ułatwił w dramatycznych okolicznościach ucieczkę królowi Baldwinowi I Jerozolimskiemu, pokonanemu w bitwie pod Ramleh. Służył jeszcze jako zarządca majątku ziemskiego pewnego rycerza w Norfolk, a potem już całkowicie poświęcił się życiu religijnemu i zamieszkał w pustelni położonej w diecezji Auckland. Później wybudował sobie kartuzję w Finchale i tam spędził resztę ponad 100-letniego życia. Legendy mówią o cudownej władzy nad dzikimi zwierzętami, jaką posiadał, a także o jego dobroci i życzliwości, jaką obdarzał tych, którzy zwracali się do niego o rady. Przypisuje mu się autorstwo czterech hymnów do NMP – jednych z pierwszych angielskich kompozycji religijnych, jakie się zachowały. Wspominany – 21 maja.