(827-901)
– był Flandryjczykiem i już jako młodzieniec wstąpił do klasztoru; prawdopodobnie musiał być człowiekiem dużej wiedzy, skoro jadący do Rzymu król Wessexu, Alfred Wielki (848-99) zapamiętał go i znacznie później wezwał do swego kraju, by wśród innych uczonych pomagał mu w dziele jednoczenia Anglii i wielkiej reformy kulturalnej, jaką zapoczątkował. Posiadał G. spore umiejętności w zakresie egzegezy Pisma Św., a także talenty muzyczne; w Oksfordzie objął kierownictwo nowo powstałej szkoły muzycznej, jako cudzoziemiec napotkał jednak niechęć miejscowych nauczycieli i wyjechał do Winchester. Pozostając bliskim zaufanym króla, zachęcił go do budowy nowego kościoła i klasztoru w New Minster; król uczynił go opatem tej fundacji. Zmarł w swej wspólnocie, jako człowiek mocno już sędziwy, 9 lipca, ale wspominany jest dzień wcześniej.