(VI w.)
– to jedna z postaci hagiograficznych we francuskiej Bretanii. Był synem bretońskiego pieśniarza, o czym informuje nas średniowieczny biograf. Od urodzenia był ślepy. Początkowe wykształcenie i formację duchową zdobywał u Arziana, „świętego człowieka”. Potem udał się do swego wuja Urzela, który mieszkał w Plouvien i prowadził założoną przez siebie szkołę. Tam H. dalej się kształcił, pomagając jednocześnie swemu wujowi w pracy z uczniami. Po nim objął urząd opata miejscowej wspólnoty egzorcystów i za jego rządów opactwo nabrało sporego znaczenia. H. przeniósł je później do Finisterre. Zmarł w 2. poł. VI wieku. Wspomnienie przypada 17 czerwca. W ikonografii św. H. przedstawiany jest głównie na portretach: wyobrażają go jako wędrownego mnicha i śpiewaka. H. nie był wprawdzie kapłanem, doskonale jednak kierował ludzkimi duszami. Przypisuje mu się niekiedy dar czynienia cudów. Wzywany jest przy chorobach oczu.