(ok. 380-ok. 450)
– żył w Jerozolimie. Tu był mnichem i następnie kapłanem. Święcenia przyjął około roku 412. Uczestniczył w soborze w Efezie (431). To właściwie wszystko, co wiadomo o tym świętym. Natomiast dużo bogatszą wiedzę posiadamy na temat jego spuścizny literackiej. Na pierwszy plan wybijają się komentarze do Pisma Św.; komentował prawie wszystkie jego księgi w duchu tzw. szkoły aleksandryjskiej (czyli alegorycznym). Z ocalałych homilii najbardziej znana jest mowa na temat Hypapapante, tzn. spotkania starca Symeona z Chrystusem. Kolejnym jego dziełem jest Historia kościelna. Niestety, z wymienionych dzieł zachowały się tylko fragmenty. Można z nich jednak poznać pewne tezy teologiczne głoszone przez H. Unikał w teologii wpływów szkół filozoficznych i opierał się w głównej mierze na Biblii. Podkreślał powszechność zbawienia, uczył o grzechu pierworodnym i znaczeniu sakramentów świętych, zwłaszcza chrztu. Poddawał krytyce ówczesne herezje (*arianizm, *nestorianizm i *manicheizm), niektórzy jednak komentatorzy zauważają, że niekiedy niebezpiecznie zbliżał się do *monofizytyzmu. Podkreślał bezgrzeszność Matki Bożej, przywilej nienaruszonego dziewictwa i bronił tytułu Bożej Rodzicielki. Przypisuje się mu użycie po raz pierwszy wyrażenia „Ciało Mistyczne” (Corpus mysticum). Pochowano H. w jednym z kościołów w Jerozolimie. Wspominany u Greków 28 marca.