(2. poł. IV w.-429)
– świadectwo o jego życiu pozostawił m.in. św. ➞ Hilary z Arles. Pochodził z rodziny rzymskich namiestników w północnej Galii. Do naśladowania słynnych pustelników i zakonników skłoniła go lektura żywotów świętych. Praktycznie życie mnichów-eremitów poznawał wraz z bratem Wenantym w Grecji. Po śmierci Wenantego powrócił do Galii i założył słynne, jedno z najbardziej znaczących w średniowieczu, opactwo Lerins. Znajdowało się ono na jednej z wysepek leryńskich leżących u wybrzeży południowej Francji (w pobliżu Cannes). Opactwo powstało w 410 roku; najprawdopodobniej H. nie ułożył dla niego reguły pisanej, przekazując ją jedynie viva voce; nawiązywała ona do tradycji św. ➞ Pachomiusza. Opactwo Lerins wydało około 70 świętych oraz kilkudziesięciu dostojników kościelnych. Zniesiono je w 1788 roku; od 1859 roku w tamtejszym klasztorze przebywają cystersi. H. w roku 426 objął stolicę biskupią w Arles. Zmarł trzy lata później, pozostawiając diecezję w rękach swego krewnego, św. Hilarego, który także spisał pierwszą jego biografię. Relikwie świętego w XIV w. przeniesiono na wyspę, której nadano jego imię. Zniszczyli je jakobini podczas rewolucji francuskiej. H. wspominany jest 16 stycznia.