właśc. Wawrzyniec Maurycy Belvisotti (16861770)
– urodził się w Santhiá w regionie Vercelli w północnych Włoszech; jego rodzice należeli do zamożnej tamtejszej szlachty i sceptycznie oceniali decyzję syna, który zdecydował się zostać kapłanem. Mimo to Wawrzyniec dopiął swego i w 1710 otrzymał święcenia jako kapłan diecezjalny; po sześciu latach postanowił wstąpić do klasztoru, rozpoczął nowicjat u kapucynów w Turynie i 24 maja 1717 złożył śluby zakonne w Saluzzo. Po dziesięciu latach, zważywszy jego pobożność i wierność regule kapucynów, wysłano go ponownie do konwentu w Turynie-Monte, gdzie pełnił m.in. obowiązki spowiednika, mistrza nowicjatu i wreszcie kapelana armii królestwa Sabaudii; w 1731 roku znalazł się w konwencie Mondovì, gdzie spędził kolejnych kilkanaście lat życia. W latach 1743-46 trwała wojna w Piemoncie i król Karol Emanuel III powierzył kapucynom opiekę nad szpitalami wojskowymi; brat I. dał się wówczas poznać jako gorliwy i pełen poświęcenia kapelan armii, nie zapominając jednak o cywilnych ofiarach wojny, otaczając ich wsparciem duchowym i – w miarę swych możliwości – materialnym. Gdy wojna ucichła, wrócił na blisko ćwierć wieku do ulubionego klasztoru w Turynie-Monte; zmarł 21 września, otoczony czcią swych współbraci i laików; beatyfikował go papież Paweł VI 17 kwietnia 1966, a kanonizował papież Jan Paweł II 19 maja 2002. Wspomnienie – 22 września.