ILDEFONS Z TOLEDO

(607-667) – to jedyny święty o tym imieniu. Pochodził prawdopodobnie zamożnej rodziny wizygockiej, osiadłej w pobliżu Toledo. W młodym wieku, wbrew woli ojca, wstąpił do Coenobium Agaliense przy klasztorze świętych Kosmy i Damiana (którego przed 650 rokiem został opatem), gdzie otrzymał rozległe i solidne wykształcenie. Święceń diakonatu udzielił św. I. biskup Helladiusz ok. 632-3. Po śmierci św. ➞ Eugeniusza II w 657 roku został wybrany na biskupa Toledo. Tak jak poprzednio w klasztorze, ogromnie starał się o dyscyplinę kościelną. Piętnował też bezwzględnie swobodę obyczajów dworu królewskiego. Spośród pozostawionych przez I. pism poczesne miejsce w literaturze chrześcijańskiej zajął zbiór krótkich biografii: O pismach słynnych mężów (De viriorum inlustrum scriptis). I. był też autorem traktatów teologicznych: O wiecznym dziewictwie Maryi; O poznaniu chrztu; O drodze na pustyni (rozprawa dotycząca ascetyzmu), homilii, hymnów i innych tekstów liturgicznych. Z korespondencji zachowało się tylko kilka listów. W Polsce imię Ildefons pojawiło się dopiero na przełomie XVIII i XIX w. Pamiątka obchodzona w rocznicę śmierci świętego – 23 stycznia.35 Św. Ildefons piszący pod dyktando Madonny, El Greco, 1603-05