(ok. 1070-ok. 1130)
– jest uznawany za patrona stolicy Hiszpanii – Madrytu. W tym mieście najprawdopodobniej urodził się w ubogiej rodzinie i wychował w duchu głębokiej religijności. Większą część życia spędził jednak na wsi: najpierw jako młodzieniec przeniósł się tam z rodziną i podjął pracę parobka u bogatszych sąsiadów. Później, już z żoną – bł. Marią Toribia – i synem, znów opuścił miasto po zdobyciu go przez arabskich Almorawidów. Po ostatecznym powrocie do Madrytu zasłynął z pobożności, miłosierdzia i wspomagania potrzebujących, stając się wzorcowym przykładem „tego, który mało posiadając, gotów jest oddać wszystko”. Pochowany został na cmentarzu przy kościele św. Andrzeja, a w roku 1170 szczątki I. przeniesiono do kościoła (elewacja). Jego grób zasłynął wieloma cudami, przyciągając liczne pielgrzymki. I. beatyfikowany został przez Pawła V w roku 1619, a kanonizowany przez Grzegorza XV trzy lata później. Pamiątkę wyznaczono na 15 maja. Najczęściej spotykane wizerunki świętego ilustrują najsłynniejszą, związaną z nim legendę. Ukazują anioła wykonującego orkę za pogrążonego w modlitwie Izydora. Kult św. I., jako patrona rolników, był również bardzo rozpowszechniony w Polsce, głównie za sprawą jezuitów.