(1698-1764)
– urodził się we Włoszech w miejscowości Voltaggio koło Genui; wychowywał go stryj, ksiądz Wawrzyniec de Rossi. Odbył zakończone doktoratem studia w Kolegium Rzymskim, a następnie wstąpił do seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał w roku 1721. Zamieszkał w Rzymie i prowadził działalność duszpasterską wśród pielgrzymów przybywających do miasta; zajmował się także organizowaniem dla nich domów noclegowych, posiłków, opieki lekarskiej. Mimo bardzo słabego zdrowia (cierpiał na epilepsję oraz na niemal całkowitą ślepotą) był niestrudzonym spowiednikiem; kiedy czuł się silniejszy – prowadził katechezę wśród dzieci, a także odwiedzał przytułki i szpitale z kapłańską posługą. Zmarł 23 maja; beatyfikował go papież Pius IX, kanonizował zaś papież Leon XIII w 1881 roku. Relikwie świętego spoczywały do 1965 roku pod ołtarzem kościoła św. Trójcy w Rzymie, skąd przeniesiono je do świątyni jemu poświęconej, powstałej w 1940 roku. Wspominany w dies natalis.