(1802-40)
– urodził się 6 stycznia w Montgesty k. Cahors (płd. Francja) jako jedno z ośmiorga dzieci Piotra i Marii z d. Rigal; pięcioro z tej licznej gromadki potomstwa rodzice oddali Kościołowi: trzej bracia zostali misjonarzami św. ➞ Wincentego à Paulo, dwie siostry wstąpiły do Zgromadzenia Córek Miłosierdzia. Nie były to czasy pomyślne dla Kościoła francuskiego, który cierpiał wówczas prześladowania wywołane rewolucją 1789; wzorem swego brata wstąpił do seminarium duchownego w wieku 16 lat i stwierdził, że to właśnie jest jego droga życiowa. Uzdolniony i inteligentny, szybko zwrócił na siebie uwagę przełożonych; po ukończeniu seminarium i otrzymaniu święceń kapłańskich (1826) wstąpił do Zgromadzenia Misji św. Wincentego à Paulo; marzył o misjach na Dalekim Wschodzie, ale na razie pełnił je we własnym kraju, zajmował się także formacją nowych seminarzystów i wykładał teologię. Nowym czynnikiem w życiu J. stał się tragiczny los jego brata Ludwika, podobnie jak on członka zgromadzenia misjonarzy; wysłany zgodnie ze swą wolą do Chin, zginął w tym kraju z rąk przeciwników chrześcijaństwa, w wieku zaledwie 24 lat. J. postanowił zastąpić brata; niewiele wiedział o Chinach – zresztą w ówczesnej Europie mało kto rozumiał sens kulturowych różnic między Dalekim Wschodem a Zachodem; dominowały dość obiegowe stereotypy. J. jednak widział siebie jako „prawdziwego” misjonarza: chciał się poświęcić ubogim i chorym, nie chciał natomiast uprawiać zwyczajnej religijnej propagandy. Do Chin dotarł w sierpniu 1835 r.; przebywał najpierw w Macao, potem – po aklimatyzacji i opanowaniu podstaw języka chińskiego – skierowano go do Nanyang w prowincji Henan, a wreszcie do Hubei nad Jangcy, gdzie powstawały niewielkie społeczności chrześcijańskie. Prowadził działalnosć apostolską, realizował także częściowo swoje pierwotne plany, organizując ośrodki pomocy dla ludzi pozbawionych opieki i chorych. W 1839 roku w Chinach rozpoczęto prześladowanie chrześcijan, realizując cesarski dekret z 1794 roku zakazujący szerzenia religii zachodnich; prześladowania Europejczyków nasiliły się również w związku z wybuchem tzw. wojny opiumowej z Wielką Brytanią (1839-42): zamknięto granice i wydalono zachodnich przedstawicieli dyplomatycznych; misjonarze pozostali pozostawieni praktycznie samym sobie. 15 września 1839 roku J. został otoczony przez żołnierzy chińskich z dwoma innymi misjonarzami europejskimi i jednym chińskim; zdecydowali się uciec i ukryć w okolicznych lasach bambusowych. Niestety, jeden z towarzyszy J. został schwytany przez żołnierzy i – bity – wydał kryjówkę J. Znaleziono go, aresztowano i poddano okrutnym torturom, więziono przez rok, by wreszcie ukrzyżować pod zarzutem uwiedzenia młodej dziewczyny; sędziowie z całą perfidią wyreżyserowali jego śmierć, na wzór Pasji Jezusa. Działo się to 11 września (ciało J. przewieziono do Francji, jednak serce zatrzymały wspólnoty chrześcijańskie w Chinach. Stosunkowo szybko rozpoczął się proces beatyfikacyjny męczennika; błogosławionym ogłosił go papież Leon XIII 10 listopada 1889, zaś do grona świętych zaliczył papież Jan Paweł II 2 czerwca 1996. Wspomnienie – w dies natalis.