(1541 lub 1543-1609)
– urodził się niedaleko Lukki we Włoszech, w niewielkiej miejscowości Diecimo; wprawdzie przez pierwsze swe dorosłe lata był aptekarzem, jednak stale myślał o innym życiu; ok. 1567 roku podjął studia teologiczne i w roku 1572 otrzymał święcenia kapłańskie. Odtąd będzie gorliwym katechetą, zwłaszcza młodzieży. Ponieważ wokół niego zaczęło się gromadzić sporo młodych duchownych, postanowił założyć bractwo, które przyjęło nazwę Compagnia della dottrina cristiana; w 1754 utworzył kongregację kleryków regularnych Matki Bożej, zaaprobowaną przez papieża Pawła V już po śmierci założyciela (1614). Był zwolennikiem gruntownych reform w Kosciele; jego aktywność zwróciła uwagę Rzymu i odtąd J. otrzymywał rozmaite zadania związane głównie z reformami klasztorów. W latach 1602–03 współdziałał przy organizowaniu kolegium Rozkrzewiania Wiary. Sporo pisał – głównie na temat reformy kościelnej, zagadnień katechetycznych, a także o roli częstego przyjmowania komunii świętej. Zmarł 9 października na grypę w czasie gwałtownej epidemii tej choroby, gdy opiekował się chorymi braćmi ze swojej kongregacji. Beatyfikowano go w 1861 roku, kanonizacji zaś dokonał papież Pius XI w roku 1936 (wyniesiono go na ołtarze wspólnie ze św. ➞ Andrzejem Bobolą). Wspomnienie – 9 października.60 Św. Jan Leonardi