(ok. 810-52)
– jego kult jest związany z dziejami Kościoła hiszpańskiego uciskanego przez Arabów. Prawdopodobnie był diakonem i – idąc za wzorem św. ➞ Eulogiusza z Kordoby – gotów był publicznie manifestować swą wiarę i ponieść za nią śmierć. Takie świadome sprowadzanie na siebie kaźni nie było popierane przez Rzym, stąd też dość długo trwały opory Kościoła w Kordobie, by uznać śmierć J. za akt heroicznego męczeństwa. Przed osiedleniem się w Kordobie J. blisko trzydzieści lat spędził jako mnich w klasztorze św. Saby w Palestynie (stąd przydomek – Betlejemita). Znalazłszy się w Hiszpanii zapragnął męczeństwa i sprowokował w końcu – miotając obelgi na Mahometa – swoje aresztowanie i śmierć. Został ścięty wraz z Aureliuszem, Feliksem i ich żonami – Natalią i Liliozą. Spoczął pierwotnie w klasztorze Pinna Mellaria, po czym jego szczątki przeniesiono do St. Germain-des-Prés pod Paryżem. Według Martyrologium rzymskiego, do którego – mimo początkowych kontrowersji – został wpisany, wspominany jest J. 27 lipca.