(1572-1641)
– urodziła się 23 stycznia w Dijon; była córką prezydenta parlamentu Burgundii, Benignusa Fremyot i Małgorzaty Berbisey. Matkę straciła, gdy miała dwa lata; w 1587 roku ojciec ożenił się powtórnie: zatrzymał przy sobie syna, Andrzeja (późniejszego arcybiskupa Bourges), zaś J. oddał na wychowanie do swojej siostry, do Poiton. W 1592 roku J. poślubiła barona de Chantal, Krzysztofa II, i przeniosła się do jego rezydencji w Bourbilly. Małżeństwo to było szczęśliwe: J. urodziła sześcioro dzieci, wychowując je w duchu religijności, a przede wszystkim współczucia dla ludzkiej nędzy. Jej dom znany był z hojności wobec ludzi znajdujących się w potrzebie. W 1601 roku w czasie polowania mąż J. został śmiertelnie postrzelony przez swego przyjaciela. J., mimo że bardzo kochała barona de Chantal, darowała nieumyślnemu zabójcy jego winę, widząc, jak bardzo cierpi z powodu swej lekkomyślności. Przeniosła się z dziećmi do teścia, do Monthelon, ale atmosfera tego domu była dla niej nieznośna. Wprawdzie zachęcano ją do ponownego małżeństwa, ale postanowiła poświęcić się wyłącznie życiu duchowemu i wychowaniu dzieci. Niestety, nie miała szczęścia do przewodnictwa duchowego. Jakiś zakonnik narzucił jej wzorzec życia ascetycznego i pokutniczego; ulegając jego słowom J. wypaliła sobie na piersi imię Chrystusa, by – jak jej to wmówiono – mogła o nim stale pamiętać. Na szczęście w 1604 roku poznała św. ➞ Franciszka Salezego, który natychmiast zwolnił ją ze ślubów, jakie nieroztropnie złożyła przed swym dotychczasowym kierownikiem duchowym, i sam zaczął nią kierować. Poznawszy zalety ducha J., zaproponował jej utworzenie zgromadzenia, które poświęciłoby się posłudze ubogim i chorym, praktykując jednocześnie dyscyplinę wewnętrzną, przy unikaniu nieuzasadnionej przesady w fizycznych umartwieniach. W 1610 roku J. pożegnawszy się z rodziną, której zapewniła dobre warunki bytowania, udała się do Annecy w Sabaudii. Wkrótce powstał tam pierwszy dom nowego zgromadzenia, które przyjęło nazwę Nawiedzenia NMP (wizytki). Siostry miały opuszczać klasztor i służyć biednym, jednak ten punkt reguły wzbudził stanowczy opór Rzymu. Święty Franciszek Salezy próbował walczyć, w końcu jednak ustąpił, przeczuwając, że Rzym nie uzna zakonu. W 1611 roku wizytki złożyły profesję: ich herbem stał się wizerunek Serca Jezusowego w koronie cierniowej, z wyrastającym z niego krzyżem; serce przebijały ukośnie dwa miecze – symbole miłości do Boga i do ludzi. Kłopoty z zatwierdzeniem zakonu nie były jedynymi, jakie spotkały J.: spadły na nią nieszczęścia rodzinne, musiała także uporządkować powikłane sprawy majątkowe. Na dodatek, w czasie załatwiania kwestii związanych z nowymi fundacjami, dowiedziała się o śmierci św. Franciszka Salezego. Natychmiast zajęła się jego uroczystym pogrzebem, zebrała rozproszone rękopisy oraz rozpoczęła przygotowania do wszczęcia procesu kanonicznego, przygotowując stosowny dokument. Zakonem założonym przez J. opiekować się teraz zaczął św. ➞ Wincenty à Paulo. Dzieło to rozrastało się bardzo szybko i w chwili śmierci J. zgromadzenie posiadało już 86 klasztorów. W 1641 roku w czasie podróży wizytacyjnej do Moulins J. zachorowała na zapalenie płuc i zmarła 13 grudnia. Jej serce spoczęło w mieście, w którym przeniosła się do wieczności, ciało zaś przewieziono do Annecy, gdzie złożono je obok szczątków św. Franciszka Salezego w kościele należącym do wizytek. Beatyfikował J. papież Benedykt XIV w 1751 roku, zaś w 1767 roku kanonizował ją papież Klemens XIII. Wizytki znalazły się w Polsce w 1650 roku; sprowadziła je Maria Ludwika Gonzaga, żona króla Jana Kazimierza. Wspomnienie świętej obchodzono 21 sierpnia; nowe kalendarium liturgiczne przesunęło je na 12 grudnia (we właściwy dies natalis J. obchodzone jest popularne wspomnienie św. ➞ Łucji).