(1880-1927)
– urodził się 25 lipca w Benewencie (Włochy) w urzędniczej rodzinie Franciszka i Róży de Luca pochodzącej z arystokratycznej rodziny Rosato; miał zaledwie rok, gdy rodzice przenieśli się do Ankony, a cztery – gdy trafił ze swą wieloosobową rodziną do Neapolu, gdzie rozpoczął naukę i uzyskał w 1897 roku maturę – o rok wcześniej, ze względu na szczególne uzdolnienia, zwłaszcza w zakresie nauk przyrodniczych. Wymarzonym dlań kierunkiem studiów była medycyna; w roku 1897 zapisał się na wydział medyczny uniwersytetu w Neapolu, cieszący się wówczas wielką sławą: wykładali tutaj wtedy tacy profesorowie jak Vogt, Moleschott, Büchner i Feuerbach. Po ukończeniu studiów z wynikiem celującym w 1903 roku podjął pracę w jednym ze szpitali miejskich, a rok później przeniósł się do szpitala S. Maria del Popolo zajmującego się m.in. nieuleczalnie chorymi; w 1911 roku został prymariuszem tego szpitala, prowadząc jednocześnie wykłady chemii fizjologicznej na uniwersytecie. Opublikował 32 prace z tego zakresu, brał udział w międzynarodowych kongresach naukowych w Budapeszcie (1911) i Edynburgu (1923); zawód lekarski traktował jako misję, udzielając pomocy lekarskiej za darmo, zadowalając się jedynie otrzymywaną pensją. Podczas wybuchu Wezuwiusza w dniu 4 kwietnia 1906 r. z narażeniem życia wynosił chorych z pobliskiego szpitala, z podobnym poświęceniem opiekował się chorymi podczas epidemii cholery w 1911 r. Redagował pismo „Riforma medica”, na łamach którego publikował najnowsze osiągnięcia z dziedziny medycyny; pozostawił po sobie również dziennik, w którym m.in. zapisał: Chorzy są obrazem Jezusa Chrystusa. Wielu nieszczęśliwych przestępców i grzeszników trafia do szpitali z woli miłosiernego Boga, który pragnie ich ocalenia. Powołaniem sióstr, lekarzy, pielęgniarzy i całego personelu szpitala, jest współpraca z tym nieskończonym miłosierdziem; pomagając, zdajemy sobie sprawę, że poza ciałem mamy do czynienia z duszą nieśmiertelną, którą Ewangelia nakazuje miłować, jak siebie samego. Do końca życia nie założył rodziny. Zmarł 12 kwietnia, w trakcie przyjmowania pacjentów. W kościele dominikanów, Gesú Nuovo w Neapolu, przy wejściu do zakrystii znajduje się imitowany skromny gabinet świętego, a w nim narzędzia, które służyły mu do badania pacjentów. Do tego gabinetu oraz znajdującego się w tym kościele grobu J. przybywają liczne pielgrzymki. Beatyfikowany 16 listopada roku świętego jubileuszowego 1975 przez papieża Pawła VI, kanonizowany 25 października 1987 roku przez papieża Jana Pawła II. Wspomnienie liturgiczne – 27 kwietnia.