papież (ok. 280-352)
– władał Kościołem dość długo, bo blisko 15 lat (od 6 lutego 337), a jego pontyfikat przypadł na czasy krzewienia się herezji *ariańskiej, która – mimo potępienia na soborze w Nicei (325) wciąż znajdowała zwolenników – nawet na dworze cesarza. Jedną z ofiar ariańskiego wpływu stał się biskup Aleksandrii św. ➞ Atanazy Wielki, deponowany z urzędu przez ariański synod w Tyrze (335). Po objęciu przez papieża J. Stolicy Piotrowej biskupi ariańscy zażądali od niego, by depozycję Atanazego zatwierdził. Ten z kolei przedstawił papieżowi własną wersję wypadków. Po rozpatrzeniu argumentów obu stron J. wydał w roku 341 wyrok zatwierdzający Atanazego na jego urzędzie i potępiający synod w Tyrze. Arianie nie przyjęli do wiadomości tego orzeczenia, więc po sześciu latach papież zwołał kolejny synod (347), który potwierdził orzeczenia soboru nicejskiego, oczyścił św. Atanazego ze wszystkich zarzutów, umacniając go na urzędzie. Papież J. walczył również o utrzymanie wpływu Rzymu wśród hierarchii Wschodu, przypominając tamtejszym biskupom, iż w swoich decyzjach muszą liczyć się ze zdaniem Stolicy Apostolskiej. Zmarł 12 kwietnia 352 roku – przekonany, iż wielokrotnie skazywany na banicję biskup Aleksandrii odzyskał wreszcie spokój. Jak wiemy, nie był to koniec udręki św. Atanazego. Świętego J. I, papieża, wspomina Kościół w dies natalis, czyli 12 kwietnia. W kalendarzu rzymskim widnieje od 354 roku.