(1806-76)
– to francuska zakonnica ze zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia, czcicielka Matki Bożej. Pochodziła z wielodzietnej ubogiej rodziny chłopskiej, z wioski Fain-les-Moútiers w Burgundii. W wieku 9 lat K. straciła matkę i przez następne trzy lata wychowywała się u swej ciotki Małgorzaty. Potem wróciła do ojca, by pomagać w prowadzeniu gospodarstwa. Jedna z jej starszych sióstr wstąpiła już wówczas do zgromadzenia sióstr miłosierdzia, założonego przez św. ➞ Wincentego à Paulo. Podobne pragnienie stało się również udziałem K. Zwierzyła je ojcu, gdy miała lat 20. Ten jednak nie wyraził zgody, a nadto wysłał K. do Paryża, by pomagała bratu w prowadzeniu restauracji. Następnie przeniosła się do Châtillon-sur-Seine, gdzie pomagała bratowej. Dopiero po czterech latach mogła zrealizować swe marzenie o życiu zakonnym. Wstąpiła do Sióstr Miłosierdzia w Paryżu, gdzie odbyła postulat i nowicjat. Żyła w zakonie cicho i pokornie. Jednak świat zna ją dzisiaj dzięki udzielonej jej łasce objawień i mistycznych uniesień. To one zapoczątkowały kult „Cudownego Medalika”. K. od młodości przejawiała zainteresowanie modlitwą i kontemplacją. Mogła to rozwinąć w klasztorze spędzając długie godziny na wewnętrznych spotkaniach z Chrystusem. Jeszcze w nowicjacie Bóg obdarzył ją łaskami głębokiej kontemplacji, objawień i ekstaz. Objawień związanych z „Cudownym Medalikiem” było podobno pięć, jednak najbardziej znamy dziś dwa z nich. Pierwsza z wizji nastąpiła w nocy z 18 na 19 lipca 1830 roku. Wówczas to Francja przeżywała rewolucję lipcową, a kilka dni później obalony został król Karol X. Podczas snu K. ukazał się anioł i zaprowadził ją do nowicjackiej kaplicy. Tutaj przyszłej świętej ukazała się Matka Boża, zapowiadając kary, jakie spadną na Francję za publiczne łamanie przykazań Bożych. NMP wezwała K. do modlitwy i pokuty. W drugim objawieniu w tym samym roku, w nocy z 26 na 27 listopada, ponownie – zaprowadzona w nocy do kaplicy przez anioła – ujrzała Matkę Bożą. Wizja składała się jakby z trzech faz: w pierwszej K. ujrzała Maryję stojącą na kuli ziemskiej i depczącą stopą łeb węża. Maryja trzymała w ręce glob ziemski i powiedziała do K.: „Kula, którą widzisz, przedstawia cały świat i każdą osobę z osobna”. W następnym obrazie, który ukazał się oczom K., Maryja miała ręce rozwarte i opuszczone, a z Jej dłoni tryskały strumienie promieni. Powiedziała: „Te promienie są symbolem łask, jakie zsyłam na osoby, które mnie o to proszą”. W ostatniej fazie wizji K. zobaczyła literę „M” z wystającym z niej krzyżem; dokoła świeciło 12 gwiazd, a pod monogramem znajdowały się serca Jezusa i Maryi. Postać Matki Bożej otaczał napis „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy”. K. otrzymała od NMP polecenie, by wybito według tego wzoru medale. Jako pierwszy o objawieniu dowiedział się ks. Aladel, spowiednik K. Ten z kolei zawiadomił ówczesnego arcybiskupa Paryża, de Quelena. Po dokładnym zbadaniu sprawy hierarcha wydał opinię, że treść objawień nie jest sprzeczna z doktryną katolicką. Było to niejako pierwsze pozwolenie na bicie medali. Należy dodać, że już wcześniej w dziejach Kościoła znane były przypadki podobnych form kultu maryjnego. Z IV wieku pochodzą dwa medaliony z wizerunkiem Maryi, przechowywane obecnie w Muzeum Watykańskim. We Francji, w pierwszej serii, w roku 1832 wybito 1500 medalików, jednak już w ciągu następnych 10 lat było ich w samej Francji ponad 60 milionów. „Cudowny Medalik” wkrótce zyskał wielką sławę wśród wiernych. W roku 1836 arcybiskup Paryża raz jeszcze powołał specjalną komisję do zbadania wiarygodności objawień K. i cudów zdziałanych za pomocą medalika. Nazwę „Cudowny Medalik” zatwierdziła oficjalnie Stolica Święta, a papież Leon XIII w roku 1894 zezwolił na obchodzenie 27 listopada święta Objawienia Cudownego Medalika. Dużo wcześniej, bo w roku 1836, przy domu szarytek w Paryżu powstało bractwo „Córek Maryi Niepokalanej”, znane dzisiaj jako „Dzieci Maryi” i zrzeszające młodzież na całym świecie. K. zmarła 31 grudnia 1876 roku. Przez ostatnie lata posługiwała chorym w paryskim domu starców. Podobno do momentu jej śmierci w Paryżu nie wiedziano powszechnie, której z sióstr ukazywała się Matka Boża. Relikwie spoczywają w kaplicy zakonnej szarytek w Paryżu. W trakcie procesu beatyfikacyjnego dokonano ekshumacji zwłok i nie stwierdzono żadnych oznak rozkładu. Beatyfikował K. Pius XI w 1933 roku, a 14 lat później kanonizował ją jego następca – Pius XII. Pamiątka przypada 31 grudnia, jednak rodziny zakonne św. Wincentego obchodzą ją 28 listopada, a więc w dzień po rocznicy objawień. Przypomnijmy jeszcze, nawiązując do kultu Maryi Niepokalanej, że w 1854 roku ogłoszono dogmat o Niepokalanym Poczęciu Matki Bożej.89 Św. Katarzyna Labouré