właśc. Konrad Confalonieri (1290-1351)
– pochodził ze szlacheckiej rodziny z włoskiej Piacenzy. Ożenił się z córką zamożnego rodu z tego samego miasta. Wiódł życie światowe i beztroskie, lubił szczególnie polowania. W czasie jednego z nich, w 1313 roku, podłożył ogień pod kilka krzaków, by wypłoszyć zwierzynę. Ogień jednak rozszerzył się, trawiąc las i spore obszary pól uprawnych. K. zbiegł do miasta, zaś za winowajcę uznano jednego z wieśniaków. Poddano go torturom, a w końcu skazano na śmierć. Niewinny człowiek, prowadzony na egzekucję wywarł tak wielkie wrażenie na K., że przyznał się publicznie do winy. Wraz z żoną musieli poświęcić cały swój majątek, by wynagrodzić szkody wyrządzone w czasie pożaru. Te wydarzenia stały się duchowym przełomem w życiu obojga małżonków i zachętą do życia religijnego. K. w wieku 25 lat przyłączył się do pustelników żyjących według reguły trzeciego zakonu franciszkańskiego, zaś jego żona wstąpiła do klarysek w Piacenzy. Przez jakiś czas prowadził życie wędrownego ascety, nawiedzając liczne sanktuaria. Po trzech latach K. osiadł na pustelni w miejscowości Noto w pobliżu Syrakuz na Sycylii. Następne 8 lat spędził na surowej pokucie i modlitwie. Opiekował się także chorymi w pobliskim szpitalu. Zmarł w roku 1351. Pochowano go w Noto w kościele św. Mikołaja. W 1625 roku papież Urban VIII rozszerzył kult św. K. na cały zakon franciszkański. Wspomnienie liturgiczne świętego wyznaczono na 19 lutego.