(1828-1900)
– urodził się 26 października w Turynie (Włochy) jako syn zubożałego szlachcica Leonarda Murialdo i Teresy Ravigliasco. W tym też mieście studiował teologię, wieńcząc naukę doktoratem i w roku 1851 otrzymał święcenia kapłańskie. Pracując w rodzinnym mieście jako duszpasterz, zetknął się z dwoma wybitnymi kapłanami, którzy później zostali wyniesieni na ołtarze: św. ➞ Janem Bosco i św. ➞ Józefem Cafasso. Biorąc z nich przykład, zainteresował się ludźmi potrzebującymi opieki. Największą uwagę skupił na młodzieży: w ciągu swego pracowitego życia zakładał dla niej świetlice, zakłady wychowawcze, inspirował tworzenie stowarzyszeń młodzieży rzemieślniczej, a także organizacji skupiających zarówno pracowników, jak pracodawców. Jednocześnie ciągle odwiedzał więzienia, przytułki, szpitale i domy poprawcze, głosząc tam Słowo Boże i zachęcając do walki o lepsze, bardziej moralne życie. W latach 1857-65 kierował założonym przez św. Jana Bosco oratorium, prowadząc tam chór, szkołę i orkiestrę. Zapoznawszy się z ideami katolickiego ruchu robotniczego w Anglii, postanowił przeszczepić je na grunt włoski. Aby zapewnić lepsze warunki socjalne ludziom pracującym w gwałtownie rozwijających się fabrykach, założył w Turynie Kolegium Rzemiosł, gdzie przez 34 lata rozwijał działalność charytatywną i społeczną. To dzięki jego inicjatywie powstało wiele tak pożytecznych instytucji, jak: Unia Robotników Katolickich, Dzieło Dobrej Pracy i banki spółdzielcze. W 1873 roku założył zgromadzenie św. Józefa (józefici), którego podstawowym celem miało się okazać wychowanie ubogiej i odrzuconej młodzieży. Zgromadzenie to miało zarazem zapewnić trwałość dziełu L., gdy jego samego zabraknie na ziemi. Po wyczerpującym, ale pięknym i bogatym życiu L. zmarł 30 marca 1900 roku. Jego dewizą było: fare e tacere: pracować i milczeć. Odznaczał się gorliwością w modlitwie, a także kultem NMP i Najświętszego Sakramentu. Papież Paweł VI beatyfikował L. w 1963, a kanonizował w 1970 roku. Wspominany w dies natalis.