(?-ok. 250)
– na temat jego życia niewiele wiadomo. W czasie prześladowań chrześcijan za panowania cesarza Decjusza poniósł w Nikomedii śmierć męczeńską przez spalenie wraz z Marcjanem i – być może – Florusem. Ich relikwie w bliżej nieokreślonym czasie zostały przeniesione do Vich w Hiszpanii. Według niczym nie potwierdzonego, legendarnego przekazu, dwaj pierwsi byli pierwotnie pogańskimi czarnoksiężnikami i przy pomocy swej magii próbowali nakłonić piękną i bogatą chrześcijankę do nierządu. Gdy jednak okazało się to niemożliwe, zrozumieli, że Bóg chrześcijański, któremu służy dziewica jest potężniejszy od duchów ciemności. Spalili zatem magiczne księgi, przyjęli chrzest i stali się pokutnikami na pustyni. Następnie wrócili do Nikomedii i głosili słowo Boże. Wtedy właśnie cesarz Decjusz wydał edykt przeciwko chrześcijanom. Św. L. wspominany jest wraz z Marcjanem w dniu 26 października.