(ok. 742-809)
– urodził się we Fryzji. W czternastym roku życia został oddany na wychowanie biskupowi Grzegorzowi z Utrechtu, który umieścił go w dopiero co otwartej szkole przyklasztornej. Od 770 roku kształcił się w szkole sławnego Alkuina w Anglii, gdzie też otrzymał święcenia diakona. Po powrocie uzyskał w roku 777 w Kolonii święcenia kapłańskie i został misjonarzem we wschodniej Fryzji. Praca misyjna nie trwała jednak zbyt długo, ponieważ Fryzowie wzniecili powstanie przeciwko Karolowi Wielkiemu, co zdecydowało również o zburzeniu świątyń chrześcijańskich w tym kraju i ucieczce L. Po niepowodzeniach misyjnych kapłan udał się do papieża Adriana I i później na Monte Cassino, gdzie przebywał około trzech lat. Gdy Karol Wielki zaprowadził spokój we Fryzji, duchowny powrócił do Niemiec, gdzie podjął pracę apostolską. Podróżował daleko na północ, docierając do Danii i Helgolandu. Wybudował wiele kościołów, m.in. w Werden (klasztor dla benedyktynów) i Minigardeford (był to zalążek miasta Münster). Ulegając namowom cesarza, przyjął w 804 roku biskupstwo Monasteru; doskonale zorganizował swoją diecezję, rozbudowując zwłaszcza sieć parafialną. Zmarł 26 marca 809 roku w Billerbeck (Westfalia). Uczniowie, pamiętni życzeniu swojego mistrza, pochowali go w Werden. W późniejszym okresie część relikwii przeniesiono do Billerbeck i Münsteru.