(300-390?)
– urodził się w Górnym Egipcie i w wieku 30 lat poświęcił się życiu pustelniczemu w pustynnych rejonach pogranicza egipsko-libijskiego. Miał ponoć dar czynienia cudów, które ściągały doń uczniów. Zgodnie z zasadami wczesnego życia monastycznego na Wschodzie, uczniowie ci zamieszkiwali w odrębnych celach – pustelniach, gdzie ćwiczyli się w postach i ascezie. Wokół M. narosła z czasem legenda, przypisująca mu także działalność pisarską: miał być m.in. autorem 50 Homilii duchownych, kilku listów i modlitw. Autorstwo M. jest jednak przedmiotem sporu między badaczami. Znaleźć w tych pracach można ślady tzw. maselianizmu, czyli koncepcji, w myśl której świat znajduje się bezwzględnie we władzy szatana, spod której człowiek może się uwolnić wyłącznie poprzez wytrwałe modlitwy i praktyki ascetyczne – z pominięciem sakramentów. Maselianizm, którego korzenie sięgają 1. poł. III w., nie rozwinął się w postać odrębnej sekty. Niewiele wiemy o późnych latach tego świętego; nie znamy dokładnej daty jego śmierci. W martyrologiach zachodnich M. wspominany jest dwukrotnie: 2 i 15 stycznia; Grecy natomiast wspominają go 19 stycznia.