(498-556)
– urodził się w miejscowości Pula (ob. Chorwacja), gdzie był diakonem. Nie wiadomo, w jaki sposób znalazł się w Konstantynopolu, w najbliższym otoczeniu cesarza Justyniana i jego małżonki, Teodory; zdobył ich przyjaźń i po śmierci arcybiskupa Wiktora został w październiku 546, na wyraźne polecenie cesarza, wyświęcony przez papieża Wigiliusza na arcybiskupa Rawenny. Jako protegowany cesarski został wprawdzie przyjęty przez wiernych z rezerwą, niemniej jego dziesięcioletnie pasterzowanie przyniosło archidiecezji znaczny rozwój. Za dzieło M. uważa się dokończenie budowy i konsekrację pięknych bazylik św. Witalisa, św. Apolinarego, św. Michała oraz św. Andrzeja, gdzie znalazł wieczny spoczynek po śmierci, która nastąpiła 22 lutego. Wg hagiografów miał być też M. autorem nieznanych bliżej pism teologicznych, w tym udoskonaleń przekładu Biblii oraz sakramentarza. Wspomnienie – 21 lutego. Przedstawiany zazwyczaj w stroju biskupim, z krzyżem w dłoni, w otoczeniu cesarza Justyniana (tak uwieczniono go na wielkiej mozaice w bazylice św. Witalisa).