(1247-97)
– jej życie jest niemal modelowym przykładem biografii zawierających motyw przeobrażenia grzesznika w człowieka świątobliwego i pełnego cnót. Urodziła się w Toskanii, w okolicach Chiusi, jako córka drobnego szlachcica o imieniu Laviano. Była piękna, stąd też wielu ubiegało się o jej względy; rzadziej zdarzali się poważni kandydaci do ręki, bowiem majątku żadnego nie posiadała. Uwiódł ją w końcu bogaty magnat z Monte Pulciano, niejaki Arseniusz i zabrał na swój dwór. M. została jego kochanką, a żywot, jaki oboje wiedli w niczym nie zapowiadał świętości dziewczyny. Około 1230 roku Arseniusz został skrytobójczo zamordowany, lecz nikt nie mógł natrafić na jego zwłoki. Odnalazł je w końcu pies M., który wygrzebał je, w stanie całkowitego rozkładu, z ziemi. To był moment głębokiego przełomu w życiu M. Opuściła Monte Pulciano i udała się do Kortony, gdzie rozpoczęła posługiwanie nieuleczalnie chorym i nędzarzom. Potem została tercjarką (w III zakonie św. Franciszka) i rozpoczęła żywot pokutny. Surowość jej życia zyskała tak wielką sławę, że gromadzili się wokół niej przybysze z dalekich krajów, którzy szukali u niej wskazówek, jak należy odmienić swe życie i odpokutować za niegodne czyny. Ponoć posiadała także dar jasnowidzenia i ekstaz. Ascetyczny tryb życia nie pozostał bez wpływu na stan jej zdrowia. Zmarła 22 lutego 1297 w Kortonie i tam też znajdują się jej relikwie. Świętość M. ogłosił papież Benedykt XIV w 1750 roku. Wspominana w dies natalis.