właśc. Louis Wiaux, FSC (1841-1917)
– urodził się 20 marca w Belgii w miejscowości Mellet w wielodzietnej rodzinie kowala; ukończywszy podstawową edukację opuścił rodzinny dom i postanowił poświęcić się życiu konsekrowanemu; w wieku 15 lat rozpoczął nowicjat w zakonie Braci Szkół Chrześcijańskich, przyjmując imię Mucjan; pierwszą jego pracą była katechizacja dzieci w Chimay, potem w Brukseli, a w 1859 roku został skierowany do kolegium w Mallone, gdzie pozostał do śmierci. Niezwykle utalentowany pedagog, wykazywał uzdolnienia muzyczne, które chciał przekazać swoim uczniom, stąd też jego lekcje, wykorzystujące muzykę i śpiew, prowadzone w niewielkich grupach, budziły podziw nie tylko kościelnych, ale także świeckich władz. Zgodnie z regułą swego zakonu, której przestrzegał z wielką sumiennością, szczególną uwagę zwracał na pracę z młodzieżą z ubogich, często rozbitych rodzin, umożliwiając jej awans społeczny i rozwijanie zdolności, które w inny sposób nie mogłyby zostać odkryte (interesował się także malarstwem i teatrem). Słynął z pobożności, ale także z poczucia humoru i umiejętności nawiązywania kontaktu z innymi ludźmi, nic więc dziwnego, że gdy zmarł 30 stycznia po długim i wypełnionym pracą życiu, żal po nim był powszechny. Beatyfikował go 30 października 1977 roku papież Paweł VI, a kanonizował 10 grudnia 1989 roku papież Jan Paweł II; wspomnienie – w dies natalis.