(995-1030)
– był synem księcia Haralda Harfagre. W młodości uczestniczył w wyprawach wojennych wikingów na Anglię i tam zapewne poznał religię chrześcijańską. Chrzest przyjął w Rouen (Francja) w roku 1014. W 1016 roku został królem całej Norwegii. Zdobywszy władzę rozpoczął energicznie wprowadzać chrześcijaństwo: wybudował liczne świątynie, sprowadził kapłanów i zakonników. Brutalnie niekiedy wymuszane przez władcę postępy chrześcijaństwa wywołały bunt możnowładców, którzy nie zamierzali podporządkować się nowemu prawodawstwu, nie uwzględniającemu uświęconych przez wieki obyczajów. W wyniku powstania O. został zdetronizowany i musiał szukać schronienia na Rusi. Próbując odzyskać tron 29 lipca 1030 roku zginął w bitwie z wojskami duńskiego króla Kanuta pod Stiklestad. W roku następnym biskup Grimkel ogłosił go, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, świętym. W 1075 roku w miejscu bohaterskiej śmierci O. wystawiono kościół – najpierw drewniany, a potem kamienny. Duża katedra ku jego czci wznosi się w Trondheim; znajdował się tam także grobowiec męczennika, jednak po przyjęciu przez Norwegię protestantyzmu jako religii państwowej (1537) relikwie wywieziono do Danii i tam słuch o nich zaginął. Kościoły ku czci norweskiego króla budowano też niegdyś w Anglii i Szwecji. Od niepamiętnych czasów O. jest czczony jako patron Norwegii i jako pierwszy jej prawodawca.