(361 lub 368-408)
– urodziła się w Konstantynopolu; pochodziła ze znakomitej rodziny wysokich dostojników cesarskich. W 386 roku poślubiła znacznie od siebie starszego Nebrydiusza, byłego prefekta stolicy, a z okazji ślubu sam św. ➞ Grzegorz z Nazjanzu napisał utwór pochwalny, wysławiający cnoty obojga nowożeńców. Nebrydiusz zmarł po niecałych dwu latach. Kiedy cesarz Teodozjusz Wielki chciał wydać młodą i piękną wdowę powtórnie za mąż za jednego ze swych dostojników – odmówiła. Poświęciła się natomiast modlitwie, dobroczynności i praktykom ascetycznym. Swoje dobra przeznaczyła na jałmużny dla biedaków i na potrzeby kościołów. Wiele czasu poświęcała także na zgłębianie zagadnień teologicznych. To jej właśnie św. ➞ Grzegorz z Nyssy dedykował jeden ze swych komentarzy biblijnych. Cieszyła się również przyjaźnią św. ➞ Jana Chryzostoma. Podobnie, jak św. ➞ Nil Młodszy, do końca próbowała go ratować przed wygnaniem, ale kiedy mimo wszystko zwolennicy cesarzowej Eudoksji, szczerze nienawidzącej Jana, skazali go na wygnanie – O. starała się uczynić wszystko, by trudy banicji były dla niego jak najmniejsze. Ściągnęło to na O. gniew stronników cesarzowej; w nagonce posługiwano się zarówno argumentami politycznymi, jak zwykłą obmową, stawiającą w dwuznacznym świetle przyjaźń diakonisy ze światłym mężem (którego 17 listów do O. zachowało się). Szykany zmusiły ją ostatecznie do opuszczenia stolicy, przeniosła się do Cyzyku, a potem do Nikomedii. Tam zmarła 25 lipca. Kościół wspomina świętą 17 grudnia.