(ok. 850-922)
– urodził się w Konstantynopolu w zamożnej i wpływowej rodzinie. Rodzice, po zapewnieniu dzieciom środków do życia, poświęcili się życiu zakonnemu. Podobnie uczynił P.: został mnichem w jednym z klasztorów w pobliżu Konstantynopola (być może był to sławny klasztor Studius). Swoją pilnością i świątobliwym życiem zwrócił uwagę patriarchy Konstantynopola, który chciał uczynić go biskupem Koryntu, ale P. odmówił przyjęcia tej godności. Nie opierał się natomiast później, gdy zaproponowano mu biskupstwo w Argos, stolicy Sparty. Zarządzając diecezją nie zrezygnował jednak z ascetycznego życia i częstych modlitw. Szczególną opieką otoczył ludzi ubogich, wyróżniając się w tym wielkim poświęceniem: w czasie klęski głodu, która nawiedziła Spartę, nakazał otwarcie wszystkich magazynów, by rozdać jedzenie najbardziej potrzebującym. Hagiografowie mówią o licznych cudach, jakich dokonał: jednym z nich było rozmnożenie mąki w korcu, z którego ją rozdawano. Otrzymać mieli ją pod dostatkiem wszyscy potrzebujący, a były ich tłumy (stąd przydomek, jaki otrzymał w hagiografii). Starał się także wykupywać z niewoli mieszkańców wybrzeży greckich, którzy padali ofiarą arabskich piratów. P. przypisuje się założenie znanego klasztoru Areia na Półwyspie Peloponeskim. Brał udział w synodzie w Konstantynopolu, który potępił sprawę wielożeństwa cesarza Leona Mądrego. P. zmarł 3 maja ok. 922 roku. Nad jego grobem wznosi się bazylika. Ze względu na przypadającą w Polsce w dniu właściwym dies natalis P. patronalną uroczystość NMP, wspomnienie P. może być przeniesione na 2 maja, zresztą kult P. Cudotwórcy jest silny głównie w Kościele Wschodnim (greckim). Święty jest patronem Argos.