(1619-67)
– urodził się 16 maja w okolicach Villaflor na Teneryfie (Wyspy Kanaryjskie) w rodzinie, która ponoć pochodziła od normandzkiego najemnika, Jana de Béthencourt; dla Henryka III, króla Kastylii, miał on zdobyć Teneryfę i osiedlić się na niej. Bliższych danych o P. z czasów jego młodości nie znamy; wiadomo, że stosunkowo wcześnie wyrażał pragnienie, by zostać misjonarzem w dalekich krajach; w wieku dwudziestu kilku lat opuścił rodzinną wyspę i znalazł się w Ameryce Środkowej (był prawdopodobnie na Kubie); w 1651 roku osiadł w Gwatemali, gdzie zaprzyjaźnił się z tamtejszymi jezuitami i kapucynami. Jezuici zaproponowali mu naukę w swoim kolegium San Borgia i nawet kontynuował ją przez trzy lata, jednak braki w edukacji podstawowej uniemożliwiły mu ukończenie tej szkoły, a co za tym idzie – otrzymanie święceń kapłańskich i wyjazd do wymarzonej Japonii. Wynajął jednak dom i zaczął przygarniać sieroty, uczył je czytać i pisać oraz prowadził katechezę; kapucyni przyjęli go wreszcie i został ich tercjarzem; teraz do domu zaczął przyjmować chorych i tak powstał pierwszy jego szpital. W następnych latach, zyskawszy przychylność miejscowego biskupa, wybudował ich jeszcze kilka, a kiedy zebrał większą grupę współpracowników, utworzył stowarzyszenie, nadając mu statut tercjarski, a całe dzieło poświęcając Matce Boskiej z Betlejem; przed śmiercią wybudował jeszcze kościół w mieście Guatemala; zmarł 25 kwietnia i został pochowany u kapucynów. Stowarzyszenie po śmierci założyciela przekształciło się w zgromadzenie kanoników regularnych, zajmujących się pracą w szpitalach (betlejemici); obecnie istnieje również odpowiednie zgromadzenie żeńskie. P. beatyfikował 22 czerwca 1980 Jan Paweł II i on także 30 lipca 2002 dokonał jego kanonizacji w czasie pielgrzymki do Ameryki Środkowej; wspomnienie – 18 kwietnia.