(399-435)
– urodziła się 19 stycznia w Konstantynopolu jako córka cesarza Arkadiusza; po jego śmierci (408) była faktyczną władczynią cesarstwa, mimo że spadkobiercą tronu był jedyny syn Arkadiusza, 7-letni wówczas Teodozjusz. Jest rzeczą oczywistą, że za 9-letnią dziewczynką kryły się potężne dworskie koterie, czyniły to wszakże na tyle skutecznie, że właściwy władca, skoro tylko wstąpił na tron (414), niemal natychmiast przyznał siostrze tytuł augusty i dopuścił do współrządów. Wkrótce jednak kazano P. usunąć się w odosobnienie; złożyła wówczas wraz z kilkoma niewiastami ślub czystości i usunęła się z pierwszego planu polityki. Mimo to zachowała przemożny wpływ na brata: to ona m.in. wybrała mu żonę, niezwykłej urody Atenę–Eudoksję. Wybudowała w tym czasie kilka kościołów, włączyła się także – za namową św. Cyryla Aleksandryjskiego – do zwalczania *nestorianizmu. Z czasem wszakże na dworze cesarskim przeważył wpływ ministra Chryzapiusza, który zmusił P. do odejścia z pałacu i schronienia się w twierdzy Hebdomon. Po tzw. synodzie zbójeckim (448) prosiła papieża o interwencję. Kiedy cesarz Teodozjusz II zmarł (450), bezzwłocznie wróciła do pałacu, usunęła Chryzapiusza i odzyskała pełnię władzy. Wkrótce poślubiła starszego od siebie o dziesięć lat senatora Marcjona, który kilka miesięcy potem został koronowany na cesarza. P. doprowadziła do zbliżenia stanowisk między Rzymem i patriarchą Konstantynopola, Anatoliuszem, którego zmusiła do podpisania aktu uznania władzy papieskiej, wchodzącego w skład posłania św. ➞ Leona I zwanym Tomus Leonis. Działała także aktywnie na rzecz zwołania soboru w Chalcedonie (451). Zmarła prawdopodobnie w lipcu 453 roku. We wschodnich synaksariach wymieniana 18 lutego, 7 sierpnia, 10 września; tę ostatnią datę, za Baroniuszem, przyjmuje się dziś, wspominając cesarzową. Kult P. w Europie Zachodniej pojawił się nagle i z nieznanych przyczyn w XVII i XVIII w.; obecnie jest praktycznie nieznany.