(ok. 400 – 463 lub 464)
– nazywany jest powszechnie ojcem życia pustelniczego we Francji. Pisali o nim w VI wieku anonimowy mnich z Condat oraz św. ➞ Grzegorz z Tours w dziełku Życie Ojców. Wedle tych relacji R. urodził się prawdopodobnie we francuskich górach Jura. Najpierw był uczniem opata Sabina z Ainay pod Lyonem. Pod wpływem lektury dzieł sławiących pierwszych anachoretów z Tebajdy (Egipt) zdecydował się na życie pustelnicze. Około roku 435 udał się w dzikie lasy Jury i tam osiadł. Wkrótce przyłączył się do niego młodszy brat, św. Lupicyn, potem zaś coraz liczniejsi uczniowie. Tak powstał zbiorowy erem, przypominający nieco wschodnie ławry. W 444 roku odbywał się synod w Besançon i R. został wezwany do udziału w nim przez ówczesnego metropolitę Arles, św.➞ Hilarego. Tam właśnie opat został wyświęcony na kapłana. Kiedy okazało się, że macierzysty klasztor w Condat (dziś Saint Claude) nie jest w stanie pomieścić wszystkich kandydatów, założono kolejne ośrodki. Powstało opactwo w Lanconne i żeński klasztor w La Baune. R. zmarł 28 lutego (na dzień ten przypada w Kościele wspomnienie świętego). Pochowano go w La Baune. Obecnie relikwie R. spoczywają w St. Romain-de-Roche w XIII-wiecznym kościółku, wystawionym na miejscu pięknej ongiś bazyliki.