właśc. Erminio Philippo (1897-1930)
– urodził się 2 sierpnia w Trivolzio k. Pawii jako przedostatnie z jedenaściorga dzieci Innocentego i Angeli Campari; w wieku trzech lat stracił matkę, a jako dziesięciolatek – ojca, który zginął w wypadku drogowym koło Mediolanu. W 1915 roku Erminio rozpoczął studia medyczne na uniwersytecie w Pawii, wkrótce jednak został wcielony do armii i walczył na froncie, potem zaś pracował w szpitalach wojskowych; widok ofiar, jakie przyniosła I wojna światowa, ukształtował jego osobowość i po ukończeniu w 1921 roku studiów, z całym poświęceniem zaczął wykonywać zawód lekarza. Początkowo pracował u swego wuja – medyka w Vernate, potem zaś, chcąc nadal doskonalić umiejętności, przeniósł się do Mediolanu i tam został (1922) asystentem w uniwersyteckiej klinice chirurgii i ginekologii; wychowany w głębokiej religijności szybko zaczął traktować swoją pracę jako swego rodzaju apostolat: nie tylko wykazywał się znakomitą wiedzą medyczną, ale także troszczył się o swoich pacjentów w trakcie rekonwalescencji, biednym niejednokrotnie udzielając wsparcia materialnego. Był aktywny w organizacjach katolickich (m.in. w różnych formach działalności Akcji Katolickiej, klubach katolickiej młodzieży, Towarzystwie św. Wincentego à Paulo oraz w III zakonie św. Franciszka); przy wsparciu miejscowych jezuitów zorganizował bezpłatne badania lekarskie robotników rolnych z okolicy, co zyskało mu miano „świętego doktora”. Zdecydował w końcu, że pracę połączy z życiem konsekrowanym i 22 czerwca 1927 wstąpił do zakonu bonifratrów; nowicjat odbył w Bresci, śluby zakonne złożył zaś 24 października następnego roku, przyjmując imię zakonne Ryszard. Został mianowany dyrektorem oddziału szpitala bonifraterskiego w Bresci, placówki, w której leczyli się przede wszystkim ludzie ciężko pracujący i bardzo ubodzy, a następnie przeniesiono go do Mediolanu (18 kwietnia), gdzie 1 maja zmarł na zapalenie opłucnej, co było wynikiem gruźlicy, której nabawił się w czasie służby wojskowej. Umierał w opinii świętości; jego ciało przeniesiono do rodzinnego Trivolzio i pochowano w parafialnym kościele; nad grobem wkrótce powstała osobna kaplica. Beatyfikował go (4 października 1981 roku) i po uznaniu dwóch przypadków cudu uzdrowienia, kanonizował (1 listopada 1989 r.) papież Jan Paweł II. Wspomnienie – 1 maja.54 Św. Ryszard Pampuri