(I w.)
– matka apostołów Jakuba Starszego i Jana. Przyjmuje się za prawdopodobne, że była „siostrą” Maryi, matki Jezusa Chrystusa, jednak chodzi tu o hebrajskie rozumienie tego słowa, to znaczy o siostrę cioteczną lub stryjeczną, bowiem, jak wiemy, NMP rodzonej siostry nie miała. Kilkakrotnie pojawia się S. na kartach Pisma Św. Św. ➞ Jan (J 19,25) wymienia ją wśród niewiast stojących pod krzyżem Jezusa; św. ➞ Marek podaje jej imię (Mk 15,40; 16,1), a św. ➞ Mateusz określa jako „matkę synów Zebedeuszowych” (Mt 27,56). Ewangelista Marek mówi o niej jako jednej z trzech niewiast, które przyszły do grobu namaścić ciało Jezusa w niedzielny poranek. Mateusz relacjonuje, że S. wraz z innymi niewiastami zobaczyła Jezusa Zmartwychwstałego. On zaś rzekł do nich „Witajcie” i polecił donieść apostołom o zmartwychwstaniu. Według Ewangelii, była tą kobietą, która prosiła Jezusa, by jej synom dał honorowe miejsce w Swoim Królestwie (Mt 20,20-23). Fragment ten przez niektórych jest odczytywany jako argument za czysto ludzkimi i nacjonalistycznymi motywacjami S., idącej za Jezusem. Wiemy tymczasem, że S. pozostała wierna Chrystusowi aż do śmierci, a więc nawet wtedy, gdy okazało się, że nadzieje na odbudowę Królestwa Dawida na ziemi (tak bowiem mogła pojmować słowa Nauczyciela) okazały się w jej oczach płonne. S. patronuje miejscowości Verola we Włoszech. Według starożytnej tradycji miała po Zamartwychwstaniu Chrystusa przybyć tam właśnie z dwoma towarzyszami – Błażejem i Demetriuszem. W Veroli też zmarła. Pisma apokryficzne (np. Ewangelia Egipcjan i Pistis Sophia) przypisują jej wielką rolę, jaką miała odegrać w pierwotnym Kościele. W swoich pismach wspominają o niej Orygenes i Klemens Aleksandryjski. Miejsca jej kultu znajdowały się m.in. w Palestynie, Konstantynopolu, francuskich miastach Arles i Tournai, w Hiszpanii i we Włoszech. Wspominana w liturgii i przez Martyrologium 22 października.