(?-ok. 250)
– wiadomości o życiu tego świętego są bardzo skąpe, jednak pochodzą z czasów bliskich męczennikowi. Pierwsze biografie nazywają go „uczniem apostołów”, jednak chodzi tu raczej o podniesienie rangi Tuluzy, z którą był związany niż prawdę historyczną. Później pisał o nim m.in. św. ➞ Grzegorz z Tours. Tradycja podaje, że ok. roku 245 S. został wysłany z Rzymu do Galii przez papieża Fabiana. Tu głosił Słowo Boże, a w kilka lat później został pierwszym biskupem Tuluzy, zamieszkanej w zdecydowanej większości przez pogan. Uwięziono go i nakłaniano do złożenia ofiary bóstwom pogańskim. Po odmowie skazany został na okrutną śmierć męczeńską: przywiązano go za nogi do rozjuszonego byka, którego popędzono ulicami miasta. Według innej wersji – wyprowadzono go na wieżę ratuszową i strącono na ulicę. W miejscu, gdzie poniósł śmierć, w V wieku wystawiono kościół. Zburzyli go wprawdzie Saraceni, ale w XI wieku został odbudowany. Tu przechowywane są relikwie S. Święty czczony był jako orędownik w bólu oraz chorobach głowy, co wiąże się z okolicznościami jego śmierci: czaszka S. po upadku z wieży roztrzaskała się tak straszliwie, że wyprysnął z niej mózg. Wspomnienie – 29 listopada.