(ok. 1414-96)
– urodził się w Brescii jako potomek jednego ze znaczniejszych tamtejszych rodów (gwelfów). W wieku lat 15 wstąpił do dominikanów w rodzinnym mieście i tu przyjął zakonne imię S. Kształcił się na uniwersytecie w Padwie. Po przyjęciu święceń kapłańskich zajął się pracą duszpasterską i kaznodziejstwem. Z czasem powierzono mu obowiązki przeora w klasztorach w Mantui, Bolonii i Mediolanie. Zaznaczył się tu jako reformator życia zakonnego. Dwukrotnie, w latach 1480-83 i 1495-96, pełnił funkcję wikariusza generalnego prowincji lombardzkiej zakonu kaznodziejskiego. Papież Aleksander VI wyznaczył go na przeciwnika słynnego Savonaroli – natchnionego dominikanina, bezwzględnie piętnującego w swoich kazaniach zepsucie, jakie wkradło się w kręgi najwyższych dostojników kościelnych. Savonarola z wyroku inkwizycji spłonął na stosie 23 maja 1498. S. już tego nie widział. Zmarł w Genui 16 grudnia 1496 roku. Oficjalnie czczony w Kościele od roku 1760; wspomnienie – w dies natalis.