(ok. 730-806)
– urodził się w Konstantynopolu. Jego ojciec był cesarskim urzędnikiem. Jeszcze przed objęciem stolicy patriarszej T. pełnił, podobnie jak ojciec, funkcję konsula imperium bizantyńskiego i sekretarza cesarza. Po wyborze w roku 784 na biskupa stolicy cesarstwa wiele troski poświęcił zażegnaniu sporu o sposób oddawania czci świętym obrazom. Dzięki niemu problemem tym zajęła się tzw. Rada Główna, która zebrała się dwukrotnie: w Konstantynopolu i Nicei, a wnioski z obrad zostały ostatecznie zatwierdzone przez papieża. Na tym drugim spotkaniu zwanym soborem nicejskim II, przyjęto szereg uchwał wymierzonych przeciw obrazoburcom (786). Patriarcha odważnie bronił zasad wiary chrześcijańskiej, nie wahając się nawet stawić czoła cesarzowi, gdy ten chciał uzyskać rozwód z prawowitą małżonką. Hagiografowie określają T. jako szczególnie hojnego wspomożyciela biednych i chorych, miał często odwiedzać miejskie przytułki i szpitale oraz rozdawać jałmużny na ulicach. Ufundował także kilka instytucji dobroczynnych. Zmarł 18 lutego 806 roku, ale dziś wspominany jest 25 lutego. Ciało złożono w kościele pw. Wszystkich Męczenników w Konstantynopolu, przy klasztorze, który sam założył.68 Św. Tarsycjusz, obraz Ph. Schumachera, XIX w.