(?-ok. 250)
– jest jedną z tych licznych postaci wymienianych przez Martyrologium, która męczeńskiej śmierci dostąpiła w młodym wieku. Mieszkał w Rzymie i tu podczas prześladowań wszczętych za panowania cesarza Decjusza (249-251) pomagał uwięzionym chrześcijanom, m.in. zanosząc im komunię św. Można tedy wnosić, że był akolitą, czyli otrzymał jedno ze święceń niższych, pozwalające usługiwać do Mszy św. i udzielać komunii św. Pewnego razu, idąc z Najświętszym Sakramentem, został zatrzymany przez pogańskich rówieśników na jednym z rzymskich placów. T. chciał się od nich oddalić, jednak ci postanowili zobaczyć, co ukrywa na piersiach. Został powalony na ziemię, skopany i obrzucony kamieniami. Uratował go przechodzący obok żołnierz, także chrześcijanin, jednak T. zmarł wkrótce na skutek odniesionych ran. Ten sam żołnierz miał jednak zanieść komunię św. tam, gdzie na nią czekano. W 1675 roku relikwie św. T. zostały przeniesione z Rzymu z cmentarza św. Kaliksta do Neapolu, gdzie złożono je w kościele św. Dominika. Ołtarz, pod który trafiły, jest dobrze znany z biografii św. ➞ Tomasza z Akwinu; z krzyża umieszczonego nad tym ołtarzem miał przemówić do Akwinaty Chrystus. Wspomnienie T. wyznaczono na 15 sierpnia. Dziś jest on patronem ministrantów, a we Włoszech także kółek eucharystycznych. Ślady jego kultu spotykamy w literaturze i sztuce. W IV wieku papież św. ➞ Damazy opisał męczeństwo T. w jednym ze swych epigramatów. Angielski kardynał Wiseman poświęcił mu utwór Fabiola napisany w roku 1855, a architekt Rossi wystawił w Rzymie kościół dedykowany św. T.; w Luwrze znajduje się rzeźba wykonana przez Falguiere’a przedstawiająca świętego w chwili męczeńskiej śmierci.