(1029-74)
– urodził się w Wasylkowie (?) koło Kijowa. Pochodził z zamożnej rodziny. Wcześnie objawił gotowość do życia zakonnego, jednak nie bardzo potrafił się zdecydować na jego formę. Próbował pielgrzymować do Palestyny, a gdy mu się nie udało, rozpoczął ten osobliwy rodzaj ascezy, jaki można było spotkać jedynie na Wschodzie. Polegała ona na „zgłupieniu” – czyli na zachowywaniu się w taki sposób, który wywoływał w otoczeniu śmiech, drwiny i poniżanie „jurodiwego” ascety. Później przystąpił do wspólnoty zakonnej, w której przełożonym był św. ➞ Antoni Peczerski; to przy nim T. kształtował swoje cnoty i doskonalił umiłowanie życia zakonnego. W klasztorze otrzymał również święcenia kapłańskie. Gdy Antoni usunął się na pustelnię, T. pozostał w ławrze. Po śmierci następcy Antoniego, Barlaama (1062), sam został igumenem, czyli przełożonym wspólnoty. Odegrał istotną rolę w rozwoju życia mniszego na tamtych terenach, stąd często nazywa się go „św. Benedyktem Rusi”. Nadał swemu klasztorowi, zwanemu „Ławrą Peczerską”, pisaną regułę ułożoną przez ➞ Aleksego Studytę, patriarchę Konstantynopola. Reguła ta już wkrótce stała się powszechna w ruskich klasztorach, zaś sama ławra T. wyrosła na największą wspólnotę zakonną Rusi. T. zbudował obok klasztoru piękną cerkiew pod wezwaniem Zaśnięcia NMP. Święty zmarł 3 maja 1074 i jest to jego dzień wspomnienia. Relikwie T. podniesiono w 1091 roku i przeniesiono do wybudowanej przez niego cerkwi. Do rozwoju czci przyczynił się Nestor, uczeń T. i ruski latopis. Święty od wieków czczony jest zwłaszcza w Kościele grekokatolickim.