(ok. 1010-95)
– w hagiografii jest to jeden z ostatnich świętych wyniesionych na ołtarze przez tzw. elewację (a więc nie w wyniku oficjalnego procesu kanonizacyjnego i zaliczenia w poczet świętych, lecz poprzez „podniesienie” relikwii do czci publicznej, równoznaczne z kanonizacją). W przypadku W. aktu tego dokonał w roku 1153 arcybiskup Rouen, Hugo z Amiens. W. pochodził z miejscowości Andainville we Francji. Zainteresował się życiem kontemplacyjnym i wstąpił do zgromadzenia benedyktynów w Rebais. Wkrótce, sławny swą pobożnością, został wybrany opatem w Pontoise, ale choć wybór przyjął, jednak kilkakrotnie próbował złożyć urząd, marzył bowiem o życiu pustelniczym. Przez jakiś czas przebywał w opactwie Cluny, skąd jednak do rodzimego klasztoru ściągnął go rozkaz papieża, św. ➞ Grzegorza VII. Gorliwie zajmował się sprawami klasztornymi, był m.in. współzałożycielem klasztoru benedyktynek w Beaucourt pod Amiens. Występował na synodzie paryskim w roku 1092 w obronie praw Kościoła wobec Cesarstwa: sprzeciwiał się przede wszystkim sprzedaży przez władców świeckich godności kościelnych. Zmarł 8 kwietnia 1095 roku. Relikwie, przechowywane początkowo w Pontoise, zostały zniszczone w czasie rewolucji francuskiej. Pamiątka w dies natalis.