(ok. 675-ok. 746)
– urodził się w Anglii i prawdopodobnie był mnichem opactwa Glastonbury, skąd został wezwany w 734 roku przez św. ➞ Bonifacego, który prowadził misję ewangelizacyjną na terytorium ob. Niemiec. Sprawiła to zapewne otaczająca go sława życia surowego, wypełnionego modlitwą i żarliwością wszystkich uczynków, a także znaczna wiedza teologiczna i doskonała znajomość Pisma Św.; cechy te podkreśla pochodzący z 836 roku żywot W. spisany przez Servatusa Lupusa. W. był starszy od Bonifacego: „Apostoł Niemiec” powierzył W. urząd opata w Hersfeld (Hesja); W. wykształcił kilku uczniów, był wśród nich św. Sturm, pierwszy przełożony sławnego opactwa w Fuldzie. W 737 roku Bonifacy przeniósł W. do Turyngii i uczynił przełożonym klasztoru w Ohrdruf, gdzie przyszły święty zaznaczył się, podobnie jak w Hesji, talentem organizatorskim i wielkim wpływem na duchową formację powierzonych mu mnichów. Czując zbliżający się kres, poprosił Bonifacego, aby pozwolił mu powrócić do Hersfeld i tam w spokoju dokonać żywota. Mimo że był wyczerpany trudami i znękany chorobą, do końca nie zrezygnował z surowego trybu życia. Pochowano go w Hersfeld, ale ze względów bezpieczeństwa tuż przed najazdem Sasów (774) przeniesiono relikwie do Buraburgu; w 850 roku powróciły one na poprzednie miejsce; nad grobem wzniesiono piękny kościół ku czci świętego, jednak w 1037 roku świątynia spłonęła. Odbudowano ją wprawdzie w 1144 roku, ale kolejny pożar strawił ją w roku 1761; zniszcezniu uległy wówczas również relikwie W. Kult świętego jest silny w Hesji i Turyngii – szczególnie w diecezjach: Moguncja, Fulda i Padeborn. Do Martyrologium rzymskiego wpisany pod datą 13 sierpnia.