(ok. 1000-1075)
– pochodził z Anglii i był jednym z tych duchownych, którzy po zdobyciu wyspy przez Kanuta Wielkiego zaczęli napływać do Danii. W. przez pewien czas był nawet kapelanem króla Kanuta i dzięki niemu objął stolicę biskupią w Roskilde. Później został doradcą króla Swena, przeciw któremu śmiało występował publicznie karcąc jego niegodziwości. Ponoć Swen miał nakazać zamordowanie w kościele trzech rycerzy, którzy poniżyli królewski majestat; biskup Roskilde, nie pochwalając zuchwalców, obłożył jednak monarchę karami kościelnymi. Był też gorliwym apostołem Danii. Zmarł w roku 1075. Wspominany w Martyrologium 2 września. Szczątkowe dane na temat tej postaci czerpiemy z mało wiarygodnej kroniki Gesta Danorum, sporządzonej przez Saksa Gramatyka. Błędy w tym dokumencie sprawiły, że W. często mylono z innym zakonnikiem o tym samym imieniu – opatem kanoników wiktorynów.