także z Paryża (?-1203)
– nie wiemy dokładnie, kiedy, gdzie i w jakiej rodzinie się urodził. Kształcił się u swego wuja Hugona, czterdziestego drugiego opata klasztoru Saint-Germain-des-Près pod Paryżem; po złożeniu ślubów zakonnych został członkiem zgromadzenia kanoników diecezjalnych kościoła św. Genowefy. Jego cnoty – żarliwość modlitwy i przykładne życie – sprawiły, że za wstawiennictwem swego wuja został wkrótce mianowany diakonem przy biskupie Paryża. Papież Eugeniusz III zdecydował o połączeniu zgromadzenia kanoników od św. Genowefy ze zgromadzeniem kanoników regularnych od św. Wiktora w Paryżu. W. otrzymał tam stanowisko podprzeora. Wykazał się na tym stanowisku wielką gorliwością i surowością obyczaju; kiedy jednak kolejny przeor, Garin, został na swoje stanowisko mianowany w sposób niekanoniczny, W. nie zawahał się wystąpić przeciwko niemu, za co został surowo ukarany. Odwołał się wtedy do papieża Aleksandra III i zyskał potwierdzenie swojego stanowiska. W 1162 roku Absalom, biskup Roskilde w Danii, przesłał do Paryża prośbę rektora swojej katedry o przysłanie kanoników regularnych, którzy byliby w stanie przeprowadzić reformę klasztoru św. Tomasza w Eskilsöe. W. udał się do Danii w towarzystwie trzech braci i objął kierownictwo w tym domu. Okazał się przełożonym tyleż surowym, co roztropnym; przełamując opór części zakonników doprowadził w końcu do uzdrowienia sytuacji w klasztorze, który przeniósł do miejscowości Ebelholt (zwanej też Paraclete) na wyspie Zeeland. Wiemy, że interweniował w sprawach rodzinnych króla Francji, Filipa Augusta. Zmarł w Wielkanoc 1203 roku. Kanonizował go papież Honoriusz III w 1224 roku. Wspomnienie 6 kwietnia.