(1085-1142)
– urodził się w miejscowości Vercelli (włoski Piemont). Początkowo żył jako pielgrzym: podążył do sanktuarium św. Jakuba w Composteli (Hiszpania) oraz do włoskich sanktuariów. Jako pustelnik osiadł w roku 1115 na górze Monte Virgiliano (obecnie Monte Vergine) w Apeninach. Miłował ubóstwo, samotność, a osobliwe nabożeństwo żywił do Matki Bożej. Gdy skupili się wokół niego naśladowcy, połączył ich w zgromadzenie, któremu nadał ułożoną przez siebie surową regułę (choć niedługo po jego śmierci wspólnota przyłączyła się do rodziny benedyktyńskiej). Założył potem podobne klasztory w innych miejscowościach. W Goleto powstała gałąź żeńska wspólnoty; tam też W. zmarł 24 czerwca 1142 roku. Kult zaaprobowano w 1160 roku, natomiast na cały Kościół cześć W. rozciągnięto w 1785 roku. Pod koniec XIX w. figurę świętego umieszczono pośród wizerunków innych założycieli rodzin zakonnych w Bazylice św. Piotra w Rzymie. Dniem liturgicznej pamiątki świętego jest 25 czerwca. Z czasem klasztor na Monte Vergine, położony na wysokości 1270 m, stał się słynnym sanktuarium maryjnym. Zwykle ikonografia przedstawia tę postać z wilkiem, który trzyma straż przy świętym. Motyw ten nawiązuje do legendy mówiącej, iż po przybyciu na górę W. spędził samotnie cały rok wśród dzikiej zwierzyny.