(ok. 700-ok. 787)
– biskup. Pochodził z Wysp Brytyjskich, z południowej Anglii. Jego bratem był św. Wunibald, a siostrą św. ➞ Walburga. Więzy krwi łączyły go także ze św. ➞ Bonifacym, Apostołem Niemiec. Świadczyć to może o atmosferze, w jakiej dorastał w domu rodzinnym. Nauki pobierał w opactwie Waltheim; w 721 roku wyjechał do Rzymu, a następnie do Ziemi Świętej oraz Bizancjum. Po ośmiu latach osiadł w klasztorze na Monte Cassino. W 739 roku został wysłany przez papieża Grzegorza III na teren Niemiec, gdzie miał pomagać św. Bonifacemu. To on udzielił W. sakry biskupiej, jako stolicę diecezji wyznaczając Eichstätt. Swą duszpasterską troską obejmował mieszkańców terenów położonych między Dunajem i Regnicą (Regnitz). W 743 roku W. uczestniczył w specjalnym konsylium biskupim (Concilium Germanicum) zwołanym przez Bonifacego. W sumie przez ponad 45 lat W. gorliwie pracował w Niemczech, dzieląc z Bonifacym apostolskie trudy. Wybudował w swojej diecezji kościół katedralny, którego kapitułę zorganizował na wzór zgromadzenia zakonnego. Zmarł 7 lipca ok. 787 roku. W ciągu wieków kilkakrotnie dokonywano translacji relikwii świętego (po raz ostatni w 1745 roku), co na pewno miało wpływ na rozwój jego kultu. Pamiątką liturgiczną jest dies natalis. Autorką pierwszej biografii W. jest jego krewna, zakonnica o imieniu Hugeburc. Jej też święty podyktował wspomnienia zawarte w zbiorze zwanym Hodoepiricon.88 Nagrobek św. Willibalda, katedra w Eichstätt, 1510 r.