właśc. Maria Katarzyna Geroza (1784-1847)
– pochodziła z włoskiego miasta Lovere, w północnej części kraju (okolice Bresci). Jej rodzice zajmowali się garbowaniem i sprzedażą skór. Od najmłodszych lat W. przejawiała zainteresowanie pomocą bliźnim. Opiekowała się ludźmi ubogimi, chorymi i doświadczonymi w różny sposób przez los. Za swój ideał obrała sobie postać św. ➞ Wincenta à Paulo. W Lovere W. zajmowała się własnym domem, zwłaszcza że po śmierci obojga rodziców spadły na nią duże obowiązki i trud opieki nad młodszym rodzeństwem. Ok. roku 1814 zaczęła gromadzić wokół siebie ludzi chorych i ubogich; nie brakowało ich, zwłaszcza po najeździe Austriaków, którzy spustoszyli Lombardię. W charytatywnym dziele wspierała W. jej przyjaciółka, Bartłomieja Capitanio. Wraz z grupą życzliwych ofiarodawców i przy pomocy miejscowego proboszcza Rustycjana Barboglio udało się W. otworzyć mały szpital. Grupa niewiast opiekujących się chorymi została następnie przekształcona w zgromadzenie zakonne sióstr miłosierdzia z Lovere zwane Córkami Miłości. Reguła wspólnoty została ułożona w roku 1835, jednak za datę powstania zakonu przyjmuje się rok 1838. W. przystąpiła do wspólnoty (sprzedawszy wcześniej ojcowiznę, by w ten sposób zapewnić byt rodzeństwu) i tu przyjęła imię, pod którym jest dziś znana. Siostry prowadziły szpitale, sierocińce i przedszkola. Przez dziesięć lat W. kierowała zgromadzeniem, które pod koniec życia matki-założycielki miało już kilkadziesiąt placówek zakonnych i szpitali. Jej życiową dewizą były słowa: „Kto nie zna krzyża, nie zna niczego”. Zmarła 20 czerwca 1847 roku i pod tą też datą spotykamy jej imię w kalendarzu liturgicznym. Beatyfikacji W. dokonał papież Pius XI w 1933 roku, a kanonizował ją Pius XII w 1950 roku. Relikwie W. spoczywają w klasztornym kościele w Lovere.