(?-ok. 500)
– jego ojciec, Fracan, był brytyjskim księciem, któremu udało się zbiec przed najazdem Sasów do Bretanii, gdzie przyszedł na świat przyszły święty. Mimo oporów ojca W. zdecydował się wieść życie zakonne. Jego kierownikiem duchowym stał się św. Budok, przełożony wspólnoty mniszej na jednej z wysepek bretońskich (prawdopodobnie St. Laurel). W. zamierzał udać się do Irlandii i tam rozwijać swą duchową formację pod okiem św. Patryka, ale we śnie ujrzał kiedyś Apostoła Irlandii, który zakazał mu tej wyprawy, polecając zarazem udanie się w inne strony i rozpoczęcie formowania własnej rodziny mniszej. W., posłuszny nakazom mistrza, zebrał kilkunastu uczniów i wyruszył w drogę. Jakiś czas prowadzili surowe życie u ujścia rzeki Aulne, po czym przenieśli się w okolice Landévennec, gdzie wśród skał założyli klasztor. W nim też W. dokonał żywota, a po jego śmierci miały się zdarzyć w okolicy rozmaite cuda. Ciało W. przewieziono do Flandrii z obawy przed najazdami Normanów. Relikwie są przechowywane w Montreuil-surMer w kościele pod jego wezwaniem (St. Walow). Opactwo w Landévennec otrzymało w IX w. regułę benedyktyńską. Pamiątka św. W. przypada w domniemany dies natalis, czyli 3 marca.