po mężu Bracelli (1587-1651)
– założycielka Instytutu i Zgromadzenia Najświętszej Maryi Panny z Przytułku urodziła się 2 kwietnia w Genui, w zamożnej i bardzo religijnej rodzinie arystokratycznej: jej ojciec był przez pewien czas miejscowym dożą. W wieku niespełna 16 lat poślubiła Gaspare Grimaldiego Bracellego, znanego w okolicy z hulaszczego trybu życia i z zamiłowania do hazardu; ze związku tego przyszły na świat dwie córki, jednak Gaspare zmarł po zaledwie 5 latach małżeństwa. Zostawszy wdową W. ślubowała dozgonną czystość; zamieszkała z teściową, zajęła się wychowaniem córek i zarządzaniem dobrami rodowymi. Coraz mocniej czuła, że powinna swoim pokaźnym majątkiem podzielić się z ubogimi i nieszczęśliwymi i choć ojciec był temu bardzo niechętny, na różne sposoby pomagała potrzebującym – osobiście lub poprzez instytucje dobroczynne. Kiedy córki założyły własne rodziny, poświęciła się już całkowicie porzuconym dzieciom, starcom i chorym. Liczba takich ludzi wzrosła, gdy w latach dwudziestych XVII w. Republika Liguryjska (której stolicą była Genua) i Księstwo Sabaudii rozpoczęły krwawą i niszczycielską wojnę; w 1625 roku W. przyjęła do swego domu 15 dziewcząt, chroniąc je przed głodem i upadkiem moralnym. Później liczba korzystających z jej pomocy wzrosła, wraz z napływem do Genui uchodźców z okolic; a W. postanowiła utworzyć zgromadzenie zakonne, które w sposób zorganizowany zajęłoby się dziełami charytatywnymi. Wspólnota ta przyjęła miano Stu Pań Miłosierdzia – Opiekunek Ubogich Jezusa Chrystusa i podjęła współdziałanie z podobną organizacją, tyle że miejską – Ośmiu Pań Miłosierdzia. Wielkim wyzwaniem dla W. i współdziałających z nią kobiet były lata 1629-30, gdy Genuę ogarnęły zaraza i wielki głód. Zmuszona przez te dramatyczne wydarzenia, W. tworzy 13 kwietnia 1631 r. w opuszczonym klasztorze na Górze Kalwarii koło Genui Zgromadzenie Najświętszej Maryi Panny z Przytułku, które po 3 latach obejmowało opieką prawie 300 opuszczonych lub porzuconych dziewcząt; 13 grudnia 1635 r. Zgromadzenie uzyskuje potwierdzenie swojego statutu przez Senat Republiki Genueńskiej. Według reguły, napisanej przez założycielkę w latach 1644-50, nowa wspólnota zakonna stanowi jeden Instytut Maryi z Przytułku, kierowany i zarządzany przez protektorów, czyli miejscową szlachtę, powoływaną przez Senat. W ramach zgromadzenia są siostry habitowe i bezhabitowe (bez ślubów), wszystkie jednak są zobowiązane do pracy i modlitwy oraz życia w posłuszeństwie i ubóstwie. Z czasem z Instytutu wyłoniły się dwa zgromadzenia: Sióstr i Córek Matki Bożej z Przytułku na Górze Kalwarii. Chociaż to wdowa Bracelli założyła Instytut, w rzeczywistości o wszystkim decydowali protektorzy, a ona sama całkowicie była im posłuszna. Spełniała też wszystkie, najbardziej nawet przykre i uciążliwe czynności przy chorych. Już w 1637 roku dzięki zabiegom W. Republika Genueńska obrała sobie Maryję Pannę za patronkę; pięć lat później, również w dużym stopniu dzięki niej miejscowy arcybiskup wprowadził nabożeństwo czterdziestogodzinne, a w 1643 zaczęto w mieście głosić misje ludowe. W. wykazywała duże zdolności dyplomatyczne: potrafiła przeciwstawić się częstym, krwawym i bezsensownym wojnom między miejscowymi rodami szlacheckimi, w 1647 zdołała pogodzić ze sobą kurię arcybiskupią i władze republiki, współzawodniczące ze sobą o wpływy w społeczeństwie. Według świadectw założycielka zgromadzenia Sióstr i Córek Matki Bożej z Przytułku posiadała dar wizji mistycznych. Zmarła 15 grudnia, a po jej śmierci całe miasto pogrążyło się w żałobie; beatyfikował ją 22 września 1985 Jan Paweł II podczas pobytu w Genui i ten sam papież 18 maja 2003 roku w Rzymie ogłosił świętość W. Wspomnienie – w dies natalis.