(ok. 1190-1242)
– jej kult zatwierdził oficjalnie papież Klemens VII w 1533 roku. Jest to postać niewątpliwie wyróżniająca się w hagiografii oddaniem dla Boga i umiłowaniem życia kontemplacyjnego. Pochodziła z włoskiej Toskanii. Urodziła się w miejscowości Castelfiorentino w zamożnej rodzinie Attavantich. W młodości wiele troski poświęcała ubogim i chorym. Biografowie przytaczają taką oto opowieść: któryś z krewnych powierzył W. zarząd nad swym majątkiem, ale już nazajutrz gorzko tego pożałował. W. bowiem dużą część majątku zdążyła rozdać ubogim. Z kolei dzięki jej modlitwie krewny ów odzyskał szybko całe bogactwo. W. pielgrzymowała do znanego sanktuarium św. Jakuba w Composteli, gdzie pogłębiła swe życie wewnętrzne i oddanie Bogu. Nie dziwi nas przeto decyzja, jaką podjęła po powrocie do rodzinnej miejscowości: na własną prośbę zamurowano ją w niewielkiej celi, gdzie spędziła ponad 30 lat. W XV wieku na miejscu celi W. wybudowano kościół. Dniem wspomnienia jest 1 lutego.