(?-523)
– jego ojciec, Gundobald, był królem Burgundii (zm. 516). Sam Z. otrzymał od ojca we władanie najpierw część państwa. W roku 501 przyjął chrzest z rąk biskupa św. ➞ Awita. Zapisał się w pamięci jako władca dobry i sprawiedliwy. W jego życiorysie odnajdujemy jednak i fakty, które raczej nie świadczą o chrześcijańskim sercu. Oto Z. zamordował swego syna z pierwszego małżeństwa, Sigeryka. Stać się to miało w gniewie, a przyczyną miała być druga żona, która fałszywie oskarżyła pasierba, że spiskuje przeciw niemu. Kiedy pojął, że padł ofiarą intrygi, zamknął się w sobie. Straszliwego czynu miał wielce żałować, pokutę zaś odbywał w klasztorze św. Maurycego w Agaunum (dziś St-Maurice-en-Valais w Szwajcarii), który sam wcześniej ufundował. Surowość życia pokutniczego, jaką sobie narzucił, miała sprawić, że zaczęto go po śmierci czcić jako świętego. Świadectwo o królewskiej pokucie zostawił nam św. ➞ Grzegorz z Tours w swojej Historii Franków. Zbrodnia dokonana na synu doprowadziła do wybuchu konfliktu w państwie. Przegraną przez Z. wojnę wypowiedzieli Burgundii dziad Sigeryka, Teodoryk Wielki i Chlodomir, król Franków. Z. usiłował schronić się w opactwie, jednak został pojmany i zawleczony wraz z rodziną pod Orlean, gdzie w pobliskim Culmiers wszyscy zginęli, utopieni w studni. Część relikwii św. Z. znajduje się w płockiej katedrze; przywiózł je tam w 1166 roku biskup Werner z Akwizgranu. Kosztowną hermę, w której znajduje się relikwia wykonali złotnicy krakowscy na zlecenie Kazimierza Wielkiego; zdobi ją korona piastowska z XIII w. Wspaniałe dzieło sztuki złotniczej, zdobione cennymi kamieniami szlachetnymi zrabowali hitlerowcy, ale w 1945 roku zostało rewindykowane wraz z innymi dziełami polskiej sztuki sakralnej. W 1981 roku Muzeum Narodowe w War-szawie zwróciło je właścicielowi, czyli diecezji płockiej. Między XIV a XVI wiekiem święty należał do najpopularniejszych postaci w polskiej hagiografii katolickiej, głównie za sprawę Jagiellonów. Wspomnienie w Polsce obchodzi się 2 maja, na świecie dzień wcześniej.